Według wielu turystów najpiękniejszy staw tatrzański, położony w górnej części Doliny Rybiego Potoku, poniżej Czarnego Stawu pod Rysami, w karze polodowcowym u stóp masywów Cubryny, Mięguszowieckich Szczytów i Żabiej Grani. To także drugi, obok Giewontu, symbol polskich Tatr, od dawna obecny w kulturze polskiej (twórczość Kazimierza Przerwy-Tetmajera, Jana Kasprowicza, Leona Wyczółkowskiego i in.). Już w 1. połowie XIX w. turyści bywali tu (jak na realia tamtych czasów) masowo; dziś także miejsce to przeżywa w sezonie prawdziwe oblężenie.

Tafla Morskiego Oka leży na wysokości 1395 m n.p.m. Jest to największy staw tatrzański (ok. 35 ha), także jeden z najgłębszych (blisko 51 m). Jego cechą charakterystyczną jest naturalne zarybienie (pstrąg; z obecnością ryb wiąże się pierwotna nazwa jeziora – Rybi Staw, nazwę Morskie Oko spopularyzowali turyści w XIX w.). Staw przez kilka miesięcy w roku jest zamarznięty, a woda w jego najgłębszej części podlega bardzo słabemu mieszaniu (utrzymuje się tu stała temperatura na poziomie ok. 4°C, wyżej leżą cieplejsze warstwy). Na morenie czołowej zamykającej misę jeziora stoi zbudowane w latach 1907-08 schronisko PTTK “Morskie Oko”, noszące imię Stanisława Staszica (jednego z pierwszych badaczy stawu). Morskie Oko można obejść dookoła korzystając z czerwonego szlaku turystycznego (ok. 30 min).